“ANILARINIZA TUTUNUN” Bu başlıkla yazmak istedim ilk yazımı. Çünkü anılar bir insanı ecel vuku bulsa da fani dünyada hala yaşatan olgulardır.
İnsan çocukluk anısına tutunmalıdır. Mesela babaannesi onlardan giderken peşi sıra hüngür hüngür ağlamasına, yaramazlıklarında baba ve annesine karşı sığındığı dedesinin sırtına ve soğuk bir kış günü kapı önünde beliren koca bir otobüse ve önden inen anneannesine tutunmalıdır. İlkokulda kardeşinin yaramazlığı yüzünden yediği cetvele tutunmalı.
Gençliğinde ilk kavgasına, okulu kırmasına ve acemice ailesine yakalanmasına, ben buradayım deyip kendisini Ankara otobüsünde yakalayan ama kendisinin de inatla geri dönmediği; gittiği ziyarete ve geri dönüşte korku ve güven ile evladını bekleyen babasına tutunmalı. 15-16 yaşlarında ablasını almaya gittiği üniversitede belki de kardeşini ablasının erkek arkadaşı zannedip kim olduğunu sormadan bile yok deyip geri gönderen ablasının arkadaşına tutunmalı İNSAN!
Siyasî tartışmalarından haz aldığı belkide bilerek tahrik ettiği koyu Trabzonspor taraftarı dedesine, onunla izlediği maça, kestiği ağaca, nezih mi nezih üslubuna; köy evinde yol kenarında oturur iken “sallama onu nimet var” deyip kapıdan bağıra bağıra fırlayan ama tombul mu tombul çileli anneannesine tutunmalı İNSAN…
Tutunmalı ki kendini yaşayabilsin insan. Ve insan unutmasın ki “ANILARI” o, bu hayatta olmasa dahi onu yaşatacak veya göçüp giden sevdiklerini ona verecek tertemiz mutluluk nedenleri olacak.
Sevgili okurlar ANILAR insanı tutar ve sonrasında insan sevdiğini, ailesini, insanlarını tutar ve en sonunda HAYATINI TUTAR!
Bunu nereden mi biliyorum: Sizce?
Devamı gelecek. 😉
